Stap eens uit je bootje! (Een verslag van Loofhuttenfeest 2015)

Ik loop al wekenlang met de gedachte welke volgende stap ik in geloof mag zetten. Ik heb al een tijdje op mijn hart dat ik onderwijs wil gaan geven en wil gaan spreken, maar ik weet niet hoe, waar en of ik wel geschikt genoeg ben. De vraag was aan de Eeuwige of Hij mij wil laten zien wat Zijn plan is. Wekenlang aan gedacht en voor gebeden, maar….. geen antwoord. Totdat:
Wij in het weekend van het Loofhuttenfeest 2015 met ons gezin naar Hardenberg zijn gegaan om het feest te vieren met mensen uit het hele land.

Wij kwamen aan op vrijdag, aan het begin van de avond. Snel de caravan neerzetten en kijken in het gebouw waar de mensen zijn. Oh, veel mensen. Ik ken er niet veel. Ik wacht wel even af. Ik voel me nooit zo prettig om de eerste stap te zetten.

De tweede dag (Sabbat) start met ontbijt en een dienst. Tijdens de dienst is er een kinderdienst in de ‘Soeka’ (Loofhut), waar Marrie en ik leiding mogen geven.

Na de dienst spreekt iemand van de organisatie mij aan. Wil jij even samen met 2 andere mannen bidden voor iemand? Het is een heel verhaal, hij staat daar. Loop er maar even heen. Oh, ok… Nou prima.
Er kwam inderdaad een heel verhaal. Na het verhaal wisten ik en de 2 anderen niet zo goed waar we voor moesten bidden. We nodigden de man uit voor het eten, en spreken af na het eten te gaan bidden. Na het eten spreken we buiten af en ik weet nog steeds niet zo goed wat ik moet bidden. Ik baal als een stekker. Waarom kom ik er nu niet uit!
We starten met bidden en gelukkig begint een van de andere mannen te bidden. Tjonge, wat een wijze man. Ik hoop dat ook ooit nog eens te worden. Maar ik ‘moet’ straks ook bidden. Ik heb de woorden (nog) niet!
Nadat ook de andere man heeft gebeden ben ik aan de beurt. Ik begin maar gewoon, we zien wel. Tijdens mijn gebed komen er woorden die ik zelf niet had bedacht. Woorden die op het juiste moment werden gesproken, beaamd door de andere mannen. Degene die gebed vroeg voelde zich gesterkt en opgebouwd. Ik was (hoewel ik geloof in de werking van de Heilige Geest) toch een beetje verbaasd. Een mooie ervaring op de Sabbat.

Ik begin wat mensen aan te spreken die ik online al heb ontmoet. Leuke mensen, leuke verhalen en een goede sfeer!
In de avond is er een optreden van een Klezmer band en ik neem de tijd om nog wat mensen aan te spreken. Ik ga bij iemand aan tafel zitten en heb een leuk gesprek. Op een gegeven moment geeft zij aan dat ze met een groep naar Hardenberg centrum gaan om het feest ook daarheen te brengen. Ze nemen de sjofars (bazuinen) mee om op te blazen in het centrum.
Wat een grappig idee. Echt niets voor mij, maar diegene met wie ik sprak vertelde me dat het ook vaar haar niks is, maar dat ze dit weekend eens dingen doet die ze anders niet doet.
Dat sprak me wel aan, dus ik vraag of ze nog een plekje in de auto heeft. Ja, dus ik ga mee!

We komen in Hardenberg centrum aan en we bespreken even wat we doen. We proberen een sjofar-flashmob te doen. Er blijkt echter geen plein vol met mensen te zijn, dus dat gaat niet door. We gaan dan maar als 1 grote groep door de straten lopen en dan zien we wel. Ik loop achteraan, gewapend met een sjofar (afwachtend en voorzichtig als ik ben). We zingen met elkaar liederen over Israel en zingen de mensen Shalom toe en blazen zo nu en dan op de sjofar.
Er komt achter ons een jongen met zijn vriendin op de fiets aan, stapt af, en vraagt wat we aan het doen zijn. Wij leggen uit waarom we hier zijn en hij spreekt met enthousiasme over Israel, dat hij het zo interessant vind en misschien zelfs er wel heen wil om te (tijdelijk) te werken e.d. Zo mocht ik een tijdje met hem spreken en heb nog kort over God en Jezus mogen vertellen. Aangezien de groep verder ging lopen moest ik dit afkappen, maar gelukkig viel de gedachte nog bij me binnen om hem uit te nodigen om langs te komen op de camping waar we zitten. Mensen genoeg met een hart voor Israel en mogelijkheden om meer te weten te komen. Hij gaat er over nadenken.

Aan het eind van de avond, begin van de nacht lopen we langs een hoekpand en iemand uit de groep merkt aparte steentjes op in de grond. Blijkt dat dit de namen en leeftijden zijn van 3 joden die tijdens de 2e wereldoorlog zijn omgekomen. Een man en vrouw van rond de 35 jaar met hun kind van 4 jaar. Dat is even een omslag! Van feest, naar een soort rouw en verslagenheid. De beide kanten van ons geloof, binnen een tijdsbestek van een uur.
We besluiten een minuut stilte te houden voor hun nagedachtenis. Ik besluit met de opmerking: Moge hun namen blijven voortbestaan en een zegen zijn voor hun nageslacht.
Hierop zegt iedereen amen. Er blazen twee op de Sjofar. Een prachtig moment!

Toen we terugkwamen hebben we met de groep gezamenlijk afgesloten. Ik mocht wat vertellen over mijn gesprek met de jongen en ook nog kort iets gezegd over de minder leuke dingen (gooien van scheldwoorden en groep jongens die achter ons aan kwam).
Er wordt voorgesteld om ook nog te bidden voor iemand in de groep die last heeft van hoofdpijn en duizeligheid vanwege een nog niet herstelde hersenschudding. Ik heb voor hem mogen bidden in eenheid met de groep, waarop door hem werd gezegd: ‘Dit is nu gemeente zijn, zoals het bedoeld is’. Ik ben het daar van harte mee eens. Wat een enerverende avond!
In de ochtend van de 3e dag vraagt iemand van de organisatie of ik voor de grote groep wil vertellen over vannacht. Nee, liever niet. Laat een van de enthousiaste jongeren dat doen.
Even later komt hij weer terug: Iedereen zegt dat jij dit het beste kan vertellen. Oh, ok. Nou vooruit dan maar.
Voor het ontbijt mag ik voor de groep iets vertellen over die nacht. Tijdens het eten hoor ik van diverse mensen dat ze ik het mooi had verwoord en dat spreken echt iets voor mij is.

Na het ontbijt hebben we weer een dienst. Tijdens de dienst zegt Marrie tegen mij: ‘ik zie een onbekende jongen staan buiten, zal dat die jongen vannacht zijn?’. Ik kijk even door het raam… Ja! Dat is em! Ik besluit naar buiten te gaan en zag dat er al iemand met hem in gesprek was. Ik sluit aan en samen hebben we hem, en zijn vriendin, veel over God en zijn Woord mogen vertellen. We hebben wat informatie meegegeven en hen nog even een stuk van de dienst laten meemaken.
Direct na de dienst hebben we een doopdienst buiten in een klein meertje. Prachtig om te dopen in natuurlijk water. Na de doop heb ik een gesprek met iemand die oudste is in een kerkenraad van een traditionele gemeente. Hij heeft het op zijn hart om de Tora te gaan volgen, maar vind het nog moeilijk. Ik heb hem met mijn ervaringen mogen bemoedigen en een goed gesprek met hem gehad. Dit gesprek heeft mij ook weer bemoedigd omdat ik zie dat er steeds meer mensen uit verschillende kringen het op het hart krijgen om de Tora te herstellen en een plek te geven in hun leven.

We komen terug op de camping. Tijdens de koffie wordt ik aangesproken door iemand: Mijn moeder zit met twee mensen uit de (hervormde) kerk die vanmiddag komen kijken. Jij weet wel een en ander over het Messiaanse toch? Wil jij even bij ze zitten en ze een beetje verder helpen? Eehm, nou ja, dat vind ik wel spannend, maar besluit het toch maar te doen.
Met deze mensen een goed gesprek gehad en ook weer mogen ontdekken dat er steeds meer mensen zijn die open zijn en willen luisteren en denken over het herstellen van de Tora in hun leven.

Na het gesprek vraagt diegene uit de organisatie of ik de Sabbat (8e dag van het feest) wil openen. Nou, in principe niet. Dat heb ik nog nooit gedaan.
Zegt hij: Jawel joh, gewoon zoals je thuis doet, met de kinderen.
Oh, ok. Ik wil het wel proberen.

Zo heb ik aan een aparte tafel met een aantal kinderen de Sabbat geopend met kaarsen, brood en wijn (druivensap) en heb daarbij de symboliek uitgelegd zoals we dat thuis ook weleens doen.
Ik heb vervolgens de zegeningenpot die wij thuis hebben met de grote groep besproken. Wij spreken elke week kort over welke zegeningen wij die week hebben meegemaakt, wat God in ons leven heeft laten zien en gedaan. Dit lezen wij dan met oudjaarsdag als gezin terug en genieten zo van de vele zegeningen die de Eeuwige in ons leven geeft.
Ik heb de groep gevraagd om samen te spreken over de zegeningen die zij deze week, misschien wel op het feest, hebben meegemaakt.
Vervolgens bij de kinderzegen heb ik de kinderen naar hun eigen ouders gestuurd en de vaders gevraagd om hun hand op het hoofd van de kinderen te leggen, en zo voor zichzelf de zegen die ik over mijn kinderen uitspreek mee te geven aan hun eigen kinderen.
Ten slotte spreken we naar elkaar de zegen van Aaron over elkaar uit.

Tijdens het eten dat daarop volgt krijgen wij veel positieve reacties over hoe wij dit thuis doen. Ik zit bij een gezin aan tafel en we raken aan de praat. Zijn ook pas heel recent tot de ontdekking gekomen dat Gods Tora ook door hen toegepast mag worden, maar zijn nog erg aan het zoeken waar ze moeten beginnen. Tijdens het eten heb ik wat tips en ervaringen kunnen geven, waar deze mensen binnenkort een start mee gaan maken.

In de avond hebben we lekker muziek gemaakt en daarna een luchtig spelletje gespeeld met een grote groep.
Daarna ben ik gezellig aan de bar gaan staan om met een paar mannen een biertje drinken. Op enig moment raken twee mannen in een discussie over de situatie Israel en Palestina en de discussie wordt wat verhit.
Ik zit rustig en passief te luisteren, zegt de ene opeens: Jeroen, help ons eens even. Hoe komen we nu verder in de discussie…..
Huh?! Ik zat gewoon te luisteren…. Eeehm…. Ik denk even rustig na.
Vervolgens realiseer ik mij dat zij allebei een andere focus op het gesprek hebben, maar dat in elk geval 1 van de mannen dat niet in de gaten heeft. Ik leg beide focussen naast elkaar en leg uit dat zij per focus volgens mij nagenoeg hetzelfde vinden en dat de ene de ander uitspraken in de mond legt die niet zijn uitgesproken.
Vervolgens zijn de mannen het eens, maakt de ene excuses voor het in de mond leggen van niet uitgesproken woorden, loopt naar de andere kant van de bar geven elkaar een hug.
Huh?! Ik was even stil en verbaasd. Dit had ik niet zien aankomen.
Verder hebben we nog een hele gezellige avond gehad en tot in de late uurtjes erg gelachen met elkaar.

De laatste dag begint met na het ontbijt een studie van een Hebraicus. Daar heb ik erg van genoten. Wat zit er toch een rijkdom inde Hebreeuwse taal!
In de middag hebben we de afsluitende dienst met elkaar. Een mooie dienst, mooie liederen en een symbolisch einde door het uitblazen van de kaarsen.
Ik realiseer me dat ik zo’n goede tijd heb gehad dat ik een heel klein traantje moet laten dat het afgelopen is en weer naar huis moet.

Onderweg naar huis realiseer ik mij dat dit waardevolle lange weekend een door God gegeven antwoord is op mijn gebeden. Ik ben het hele weekend aan het spreken geweest, voor de grote groep en in kleiner verband. Ik heb steeds stappen gezet die ik normaal niet doe en dat heeft me veel bevestiging opgeleverd.

Ik moet denken aan het verhaal van Petrus die in de boot zit terwijl Jezus (zijn Hebreeuwse naam Yeshua) over het water naar de boot loopt: Mattheus 14:
26 En toen de discipelen Hem over de zee zagen lopen, raakten zij in verwarring en zeiden: Het is een spook! En zij schreeuwden van angst.
27 Maar meteen sprak Jezus hen aan en zei: Heb goede moed, Ik ben het; wees niet bevreesd.
28 Petrus antwoordde Hem en zei: Heere, als U het bent, geef mij dan bevel over het water naar U toe te komen.
29 Hij zei: Kom! En Petrus klom uit het schip en liep op het water om bij Jezus te komen.
30 Maar toen hij op de sterke wind lette, werd hij bevreesd, en toen hij begon te zinken, riep hij: Heere, red mij!
31 Jezus stak meteen Zijn hand uit, greep hem vast en zei tegen hem: Kleingelovige, waarom hebt u getwijfeld?

In geloof stapt Petrus uit de boot, maar zodra hij op de omstandigheden let zinkt hij. Ik mag (moet?) leren om niet naar het water en de wind te kijken, (chaos, angst voor het onbekende) maar mijn ogen gericht houden op Yeshua en vertrouwen dat Hij door de Heilige Geest zal zegenen en kracht zal geven waar ik zwak ben (of denk te zijn).

Ik heb dit lange weekend heb ik veel kleine stapjes buiten mijn veilige zone, buiten het bootje, gezet en zo dus ook stapjes in geloof. De Eeuwige heeft alle stappen gezegend en gesteld tot een bevestiging dat het verlangen van mijn hart door Hem gegeven is.
Ik besluit daarom dat ik vaker ga proberen om een stap buiten de boot te zetten en te vertrouwen op de Eeuwige dat Hij het zegent.

Doe jij met me mee? Durven wij nog steeds stappen te zetten buiten ons veilige bootje? Ik wens je daarin veel zegen van de Allerhoogste. Hij is het vertrouwen waard.

Shalom.